گروه C آل عمران 21-25
چهار شنبه 20 خرداد :
گروه 
حفظ سوره آل عمران آیات 21-25
دوره صفحه 40-50
تفسیر :
چهار شنبه 20 خرداد :
گروه C
حفظ سوره آل عمران آیات 21-25
دوره صفحه 40-50
تفسیر :
(آیه 21)- در تعقیب آیه قبل که بطور ضمنى نشان مىداد یهود و نصارى و مشرکانى که با پیامبر اسلام صلّى اللّه علیه و آله به گفتگو و ستیز برخاسته بودند تسلیم حق نبودند در این آیه به بعضى از نشانههاى این مسأله اشاره مىکند مىفرماید: «کسانى که به آیات خدا کافر مىشوند، و پیامبران را به ناحق مىکشند و (همچنین) کسانى را از مردم که امر به عدل و داد مىکنند به قتل مىرسانند، آنها را به مجازات دردناک (الهى) بشارت بده» (إِنَّ الَّذِینَ یَکْفُرُونَ بِآیاتِ اللَّهِ وَ یَقْتُلُونَ النَّبِیِّینَ بِغَیْرِ حَقٍّ وَ یَقْتُلُونَ الَّذِینَ یَأْمُرُونَ بِالْقِسْطِ مِنَ النَّاسِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذابٍ أَلِیمٍ).
در این آیه به سه گناه بزرگ آنها اشاره شده که ثابت مىکند آنها تسلیم فرمان حق نیستند، بلکه صداى حق گویان را در گلو خفه مىکنند.
(آیه 22)- در آیه قبل به یک کیفر آنها (عذاب الیم) اشاره شد، و در این آیه به دو کیفر دیگر آنها اشاره مىفرماید: «آنها کسانى هستند که اعمال نیکشان در دنیا و آخرت نابود گشته» و اگر اعمال نیکى انجام دادهاند تحت تأثیر گناهان بزرگ آنان اثر خود را از دست داده است. (أُولئِکَ الَّذِینَ حَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ).
دیگر این که «آنها در برابر مجازاتهاى سخت الهى هیچ یار و یاور (و شفاعت کنندهاى) ندارند» (وَ ما لَهُمْ مِنْ ناصِرِینَ).
(آیه 23)
شأن نزول:
از ابن عباس نقل شده که: در عصر پیامبر صلّى اللّه علیه و آله زن و مردى از یهود مرتکب زناى محصنه شدند با این که در تورات دستور مجازات سنگباران در باره این چنین اشخاص داده شده بود، چون آنها از طبقه اشراف بودند بزرگان یهود از اجراى این دستور در مورد آنها سر باز زدند و پیشنهاد شد که به پیامبر اسلام صلّى اللّه علیه و آله مراجعه کرده داورى طلبند.
پیغمبر صلّى اللّه علیه و آله فرمود: همین تورات فعلى میان من و شما داورى مىکند آنها پذیرفتند. پیامبر صلّى اللّه علیه و آله دستور داد قسمتى از تورات را که آیه «رجم» (سنگباران) در آن بود پیش روى دانشمند یهود «ابن صوریا» بگذارند. او که قبلا از جریان آگاه شده بود هنگامى که به این آیه رسید دست روى آن گذاشت و جملههاى بعد را خواند «عبد اللّه بن سلام» که نخست از دانشمندان یهود بود و سپس اسلام اختیار کرده بود
فورا متوجه پردهپوشى «ابن صوریا» شد و برخاست و دست او را از روى این جمله برداشت و آن را از متن تورات قرائت کرد، سپس پیامبر صلّى اللّه علیه و آله دستور داد مجازات مزبور طبق آیین آنها در مورد این دو مجرم اجرا شود. جمعى از یهود خشمناک شدند و این آیه در باره وضع آنها نازل گردید.
تفسیر:
به دنبال آیات گذشته که سخن از محاجّه و بحث و گفتگوهاى لجوجانه گروهى از اهل کتاب به میان آورد، در اینجا روشن مىسازد که آنها تسلیم پیشنهادهاى منطقى نبودند و انگیزههاى این عمل و نتایج آن را نیز بازگو مىکند.
آیه نخست مىفرماید: «آیا مشاهده نکردى کسانى را که بهرهاى از کتاب آسمانى داشتند و دعوت به سوى کتاب الهى شدند تا در میان آنها داورى کند ولى عدهاى از آنها روى گرداندند و از قبول حق اعراض نمودند» این در حالى بود که کتاب آسمانى آنها حکم الهى را بازگو کرده بود و آنها از آن آگاهى داشتند. (أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذِینَ أُوتُوا نَصِیباً مِنَ الْکِتابِ یُدْعَوْنَ إِلى کِتابِ اللَّهِ لِیَحْکُمَ بَیْنَهُمْ ثُمَّ یَتَوَلَّى فَرِیقٌ مِنْهُمْ وَ هُمْ مُعْرِضُونَ).
از جمله «اوتوا نصیبا من الکتاب» بر مىآید که تورات و انجیلى که در دست یهود و نصارى در آن عصر بود، تنها قسمتى از آن بود و احتمالا قسمت بیشتر از این دو کتاب آسمانى، از میان رفته یا تحریف شده بود.
آرى! آنها به همان حکم موجود در کتاب مذهبى خویش نیز گردن ننهادند و با بهانهجویى و مطالب بىاساس از اجراى حدود الهى سرپیچى کردند.
(آیه 24)- در این آیه دلیل مخالفت و سرپیچى آنها را شرح مىدهد که آنها بر اساس یک فکر باطل معتقد بودند از نژاد ممتازى هستند (همان گونه که امروز نیز چنین فکر مىکنند) به همین دلیل براى خود مصونیتى در مقابل مجازات الهى قائل بودند. لذا قرآن مىگوید: این اعمال و رفتار به خاطر آن است که «گفتند: جز چند روزى آتش دوزخ به ما نمىرسد» و اگر مجازاتى داشته باشیم بسیار محدود است (ذلِکَ بِأَنَّهُمْ قالُوا لَنْ تَمَسَّنَا النَّارُ إِلَّا أَیَّاماً مَعْدُوداتٍ).
سپس مىافزاید: آنها این امتیازات دروغین را به خدا نسبت مىدادند «و این
افتراء و دروغى را که به خدا بسته بودند آنها را در دینشان مغرور ساخته بود» (وَ غَرَّهُمْ فِی دِینِهِمْ ما کانُوا یَفْتَرُونَ).
(آیه 25)- در این آیه، خط بطلان بر تمام این ادعاهاى واهى و خیالات باطل مىکشد و مىگوید: «پس چگونه خواهد بود هنگامى که آنها را در روزى که در آن شکى نیست جمع کنیم، و به هر کس آنچه را به دست آورده، داده شود و به آنها ستم نخواهد شد» (فَکَیْفَ إِذا جَمَعْناهُمْ لِیَوْمٍ لا رَیْبَ فِیهِ وَ وُفِّیَتْ کُلُّ نَفْسٍ ما کَسَبَتْ وَ هُمْ لا یُظْلَمُونَ).
آرى! در آن روز همه در دادگاه عدل الهى حاضر خواهند شد، و هر کس نتیجه کشته خود را درو مىکند، و آن روز است که مىفهمند هیچ امتیازى بر دیگران ندارند.
